Οι πρωταγωνιστές της παράστασης ”Ποιος σκότωσε τον Πολ Σέντον” αναζητούν κι αυτοί τον δολοφόνο

Οι πρωταγωνιστές της παράστασης ”Ποιος σκότωσε τον Πολ Σέντον” , Νίκος Πανόπουλος, Χριστίνα Κωστέα και Θεοφάνης Μιλλεούνης, σε μια εποικοδομητική συνέντευξη…

Ένας συγγραφέας, φαντάσματα και δηλητήριο που σκοτώνει. Ποια είναι τα όρια της εξουσίας του μυαλού μας; Θύτες και θύματα, δύναμη και νόμος. Ποιος θα κερδίσει σε τούτο το ατέρμονο παιχνίδι εξουσίας;

«Όταν κοιτάς για πολλή ώρα την άβυσσο, η άβυσσος θα σε κοιτάξει πίσω.»

 

Το έργο είναι βασισμένο σε πρωτότυπο κείμενο της Σοφίας Ζήση, το οποίο αφορμάται από το Misery, από τα πιο πολυβραβευμένα βιβλία του Stephen King που το κοινό έχει λατρέψει και που προσαρμοσμένο κατάλληλα προβλήθηκε στους κινηματογράφους το 1990 και απέσπασε πολλές διακρίσεις.

Τι λένε οι πρωταγωνιστές της παράστασης για το έργο, πώς θα το χαρακτήριζες και τι αυτό που αγαπούν περισσότερο στη δουλειά τους;

 

 

”Ποιος σκότωσε τον Πολ Σέλντον”. Τι σας ώθησε να πείτε το ναι σε αυτή τη δουλειά;

Νίκος: Όταν μου έγινε η πρόταση σε συνέχεια της ακρόασης που προηγήθηκε για τον ρόλο του Πολ Σέλντον, χάρηκα ιδιαίτερα, όχι μόνο γιατί ο τίτλος με παρέπεμψε άμεσα στον βασικό ήρωα από το ομώνυμο βιβλίο του Stephen King, ‘’Μisery’’ αλλά κι επειδή θεώρησα πρόκληση σε πολλά επίπεδα μία νέα θεατρική εκδοχή που ενώ είναι βασισμένη σε αυτό, εξελίσσει τον μύθο του, με έναν απροσδόκητο τρόπο. Επίσης η ομάδα Τhe Young Quill, που ανέλαβε εξ’ αρχής το εγχείρημα, αποτελείται από καταρτισμένους και οργανωμένους νέους επαγγελματίες σε όλους τους τομείς του θεάτρου, με σοβαρές σπουδές, όραμα και όρεξη για δουλειά. Αμέσως ένοιωσα ότι μία τέτοια συνεργασία θα ευνοούσε και την δική μου καλλιτεχνική εξέλιξη.

Χριστίνα: Όταν διάβασα την ανακοίνωση της ακρόασης μου έκανε εντύπωση το όνομα της ομάδας που θα αναλάμβανε το ανέβασμα της παράστασης. Το όνομα αυτό είναι Τhe Young Quill. Από την πρώτη στιγμή μου γεννήθηκε η επιθυμία να συνεργαστώ με ανθρώπους, οι οποίοι έχοντας δουλέψει στο εξωτερικό, ενδεχομένως θα είχαν έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της θεατρικής αντίληψης και πράξης. Τελικά, δεν διαψεύστηκα.

Θεοφάνης: Όταν μου έγινε από την Αικατερίνη η πρόταση για την παράσταση, είπα κατευθείαν το ναι. Η ιδέα που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα ήταν το ότι θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κείμενο το οποίο μολονότι θα ήταν εξ’ ορισμού αυτοναφορικό, θα έπρεπε παράλληλα να αυτονομηθεί και να μπορέσει να παρουσιάσει μα αυτοτελή ιστορία επί σκηνής. Επιπλέον, η συνεργασία με νέους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινούς στόχους είναι κάτι το οποίο θέλω να αναζητώ στη δουλειά.

Περιγράψτε μου τους ρόλους σας, σαν να τους συστήνετε στο φιλοθεάμον κοινό.

Νίκος: Υποδύομαι τον Πολ Σέλντον, έναν επιτυχημένο συγγραφέα, που τον βρίσκουμε αμέσως μετά την ανάρρωσή του από μία βίαιη εμπειρία που έζησε με τη «Νο 1 θαυμάστρια του», την ψυχοπαθή Άννυ Γουίλκς, σε φάση αναζήτησης της εσωτερικής του ψυχικής ισορροπίας, εξομολόγησης και εξιλέωσης μέσα από το νέο βιβλίο που ετοιμάζει με ήρωες τον ίδιο, τη βασανίστριά του και τον σερίφη που γνώρισε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο μετά την περιπέτεια του. Οι θύτες και τα θύματα μπερδεύονται στην ιστορία του όπως κι εκείνος και οδηγείται μοιραία σε ένα πνευματικό και υπαρξιακό αδιέξοδο.

Χριστίνα: Έχω την χαρά να υποδύομαι τον ρόλο της Άννυ Γουιλκς. Η Άννυ παρουσιάζεται στο έργο υπό το πρίσμα του φανταστικού καθώς στην θεατρική πραγματικότητα υπάρχει μέσα στο μυαλό του διάσημου συγγραφέα Πολ Σελντον . Βασικά χαρακτηριστικά που την διέπουν είναι ο έντονος έρωτας που νιώθει για τον Πολ, η εγκληματική φύση της ,μιας και έχει στο ενεργητικό της πάνω από πενήντα φόνους και το χαρακτηριστικό της σχιζοειδούς διαταραχής.
Θεοφάνης: Εγώ είμαι ο Σερίφης, ο πόλος της λογικής στο μυαλό του Πολ Σέλντον. Είμαι και εγώ ένα φάντασμα που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας και προσπαθώ και εγώ να επηρεάσω και να αλλάξω την ροή της ιστορίας που προσπαθεί ο ίδιος να γράψει. Είμαι αυτός που δεν έχει κανέναν συναισθηματικό δεσμό με κανέναν από τους άλλους δύο ήρωες. Στόχος μου να διλευκανω την ιστορία και να διασφαλισω τις ισορροπίες.

Ποια στοιχεία των ρόλων σας υιοθετείται και στη ζωή σας;

Νίκος: Η αγάπη που εκδηλώνει ο συγγραφέας για τη δουλειά του, η επιθυμία του να βελτιωθεί και ο τρόπος που φιλτράρει το έργο του μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες προκειμένου να δημιουργήσει κάτι που πραγματικά τον εκφράζει.

Χριστίνα: Η Άννυ Γουιλκς είναι μια γυναίκα η οποία παθιάζεται και αφοσιώνεται στα πράγματα που αγαπά και εκτιμά, όπως και εγώ. Φυσικά η Άννυ εκδηλώνει το χαρακτηριστικό της αυτό με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο και μη καθημερινό, ωστόσο ο πυρήνας του συναισθήματος παραμένει κοινός.

Θεοφάνης: Η προσήλωση σε έναν στόχο, το στοιχείο της λογικής σε διαφορά θέματα και το κομμάτι της παρατηρητικότητας.

Ποιες οι δυσκολίες στην προσαρμογή των ρόλων;

Νίκος: Εκτός από τις συνήθεις τεχνικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σε όλους τους ρόλους, μιας και ο κάθε ρόλος έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα υποκριτικά ήταν η δόμηση του ρόλου εξελικτικά σε μία πορεία από την πλήρη αυτοκυριαρχία του στην προοδευτική πνευματική του αποδόμηση η οποία φτάνει στην καλλιτεχνική και προσωπική του αυτοαναίρεση.

Χριστίνα: Όταν ένας ρόλος έχει ενσαρκωθεί από μεγάλους ηθοποιούς και η ερμηνεία τους έχει αποτυπωθεί και αναγνωριστεί είναι εύκολο για κάποιον να χρησιμοποιήσει αυτές τις ερμηνείες ως σημείο αναφοράς. Ο δικός μου στόχος ήταν να δημιουργήσω αυτό το ρόλο αυτό από την αρχή.

Θεοφάνης: Το να πρέπει να υποδυθείς σε ένα ρεαλιστικό σύμπαν έναν ρόλο που αποτελεί φάντασμα στο μυαλό ενός άλλου ήρωα, που βρίσκεστε και αυτός επί σκηνής.

Ποια είναι τα στοιχεία μέσα από τα οποία θεωρείτε ότι μπορεί να ταυτιστεί το κοινό;

Νίκος: Η συνεχής προσπάθεια του ήρωα να ισορροπήσει και να ξεπεράσει τα ψυχικά του τραύματα, να κυριαρχήσει στον εαυτό του και τους εφιάλτες του αντιμετωπίζοντας τους πρόσωπο με πρόσωπο.

Χριστίνα: Σε σχέση με τον ρόλο που υποδύομαι η ταύτιση μπορεί να έρθει μέσω της ερωτικής απογοήτευσης που νιώθει η ηρωίδα και γενικότερα το συναισθηματικό της αδιέξοδο. Όσον αφορά το έργο στο σύνολο του νομίζω ότι το κοινό μπορεί να ταυτιστεί και να ευαισθητοποιηθεί από την κατάσταση έλλειψης κινήτρου για ζωή και εξέλιξη η οποία αντανακλάται στο πρόσωπο του συγγραφέα Πολ Σελντον.

Θεοφάνης: Θεωρώ πως το σημείο με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί το κοινό σχετίζεται με τη σχέση του δημιουργού με το δημιούργημα του. Η σχέση αυτή στην παράσταση παρουσιάζεται σε ένα καλλιτεχνικό πλαίσιο, παραταύτα μπορεί εύκολα κανείς να την αναγάγει σε διάφορες εκφάνσεις τις ζωής του που αφορούν την έκφραση της προσωπικότητας του.

Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο και κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή σας;

Νίκος: Τα θέατρο αποτελεί για εμένα καταφύγιο και ανάσα επικοινωνίας. Μέσα από τους ρόλους βιώνω πολλές καταστάσεις και συναισθήματα συν-δημιουργώντας κάθε φορά, μαζί με τους συνεργάτες μου, άλλες πραγματικότητες, με αποδέκτες και κοινωνούς αυτής της εμπειρίας το κοινό. Νομίζω ότι στη φάση που βρίσκομαι αγαπώ το θέατρο πιο πολύ από ποτέ.

Χριστίνα: Το θέατρο είναι η δική μου κινητήριος δύναμη, αυτό που με εμπνέει και με καλλιεργεί. Αισθάνομαι τυχερή που στην Αθήνα του 2019, με τις όποιες αντιξοότητες βιώνει αυτή η πόλη, έχω την ευκαιρία να είμαι μέρος μιας θεατρικής πραγματικότητας και μια συλλογικής φωνής.

Θεοφάνης: Το θέατρο υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μου, όποτε είναι για μένα τρόπος ζωής και πηγή έμπνευσης. Μέσα από το θέατρο μπορώ να υπάρχω, να σκέφτομαι και να εκφράζομαι για πράγματα για τα οποία θέλω να μιλήσω και με προβληματίζουν.

Η τέχνη τι ρόλο παίζει στην Ελλάδα σήμερα και ποια είναι τα περιθώρια εξέλιξης της;

Νίκος: Νομίζω ότι η τέχνη στην Ελλάδα παίζει το ρόλο που έπαιζε παντού σε όλες τις εποχές. Προσφέρει φυγή, παρηγοριά, ελπίδα, ομορφιά και προβληματισμό, ειδικά στην εποχή μας που η ανάγκη για όλα τα παραπάνω είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Σε ότι αφορά την εξέλιξή της αυτό που εγώ πιστεύω είναι ότι η βαθιά κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση δε βοηθούν την εξέλιξη της τέχνης ωστόσο η αναγκαιότητά της γίνεται περισσότερο σημαντική. Αυτή η αντίφαση πρέπει να αποτελεί πρόκληση για όλους τους σύγχρονους δημιουργούς.

Χριστίνα: Η τέχνη οφείλει, ειδικά εν όψει δύσκολων καιρών να απαντά με ομορφιά και ειλικρίνεια προσφέροντας ανακούφιση ενώ ταυτόχρονα να οξύνει συνειδήσεις.

Θεοφάνης: Η τέχνη σήμερα υφίσταται και αυτή πλήγμα εξαιτίας της κρίσης που μαστίζει την κοινωνία σε οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Για αυτό η τέχνη πρέπει να λειτουργήσει ως γέφυρα και ως μέσο υπενθύμισης βασικών ανθρωπίνων αξιών, καθρεφτίζοντας τις συνθήκες της κοινωνίας μας και αποζητώντας την αλλαγή.

Με τι έργα σας αρέσει να καταπιάνεστε συνήθως και ποιος είναι ο δικός σας ρόλος ζωής;

Νίκος: Εκτός από τα μεγάλα κλασσικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, αγαπώ ιδιαίτερα τα σύγχρονα αιχμηρά έργα που εστιάζουν με μία μοντέρνα ματιά στο σήμερα. Ωστόσο ένας ρόλος που τελευταία εισβάλλει συνεχώς στη σκέψη μου είναι ο ρόλος του Τσανς Γουέιν από το «Γλυκό Πουλί της Νιότης» του Τενεσί Ουίλιαμς, αυτός ο απελπισμένος από τις χαμένες ευκαιρίες της ζωής, ματαιωμένος από τις επιλογές του και χτυπημένος από τον αδηφάγο χρόνο, τραγικός για εμένα ήρωας.

Χριστίνα: Με ενδιαφέρει κυρίως το πολιτικό θέατρο. Επιπλέον, ανεξαρτήτου θεατρικών έργων αγαπώ την δραματοποιημένη ποίηση και τη μουσική στο θέατρο. Σε σχέση με το ρόλο της ζωής μου, επαγγελματικό μου όνειρο είναι να αποτελώ μέλος ομάδων με κοινά όνειρα και κοινούς στόχους. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που ονειρεύομαι να ενσαρκώσω αν δεν εντάσσεται στο προαναφερθέν πλαίσιο.

Θεοφάνης: Έχοντας αποφοιτήσει από το Θέατρο Τέχνης τα τελευταία δυο χρόνια έχω καταπιαστεί με το εφηβικό θέατρο, το οποίο χαρακτηρίζεται από το αρκετά δύσκολο κοινό του, καθώς πρέπει να βρίσκεσαι σε συνεχή εγρήγορση για να διατηρείς συνεχώς το ενδιαφέρον των παιδιών ζωντανό. Επίσης έχω ασχοληθεί με το πολιτικό θέατρο και με ποιητικά κείμενα σε θεατρικές προσαρμογές.

 

• Η παράσταση «Ποιος σκότωσε τον Πολ Σέλντον;» ανεβαίνει από την ομάδα Τhe Young Quill στο θέατρο 104, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή: στις 21:15