Ερωτική απογοήτευση on board…

Απόγευμα. Κουρασμένη επέστρεφα από το γραφείο. Ήταν κάπως αργά οπότε ο συρμός δεν είχε πολύ κόσμο. Βαριεστημένα έπαιζα με το κινητό μου μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.

Οι φωνές ενός πιτσιρικά από τα απέναντι καθίσματα μου τράβηξαν την προσοχή. Φαινόταν πολύ στενοχωρημένος και μιλούσε στο κινητό, υποθέτω με κάποιο φίλο του και έλεγε τον πόνο του. Ανάμεσα σε άλλα έλεγε «Ναι, με έδιωξε», «Με είπε κολλιτσίδα το καταλαβαίνεις; Κολλιτσίδα εμένα που τη νοιάζομαι;».

Η στάση μου κόντευε. Το τελευταίο που άκουσα ήταν η φράση «εε τι να κάνω, πάω τώρα έξω από το σπίτι της μέχρι να δεχτεί να μιλήσουμε από κοντά». Όπως τα έλεγε φάνηκε ότι έχει δίκιο. Αν άκουγα την κοπέλα, από τη δική της οπτική και αυτή δίκιο θα σκεφτόμουν ότι έχει. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση!
Περιμένοντας μετά το λεωφορείο σκεφτόμουν τι να έγινε τελικά…

Είμαστε και εμείς οι άνθρωποι περίεργοι. Αν έχουμε κάποιον να νοιάζεται δυσανασχετούμε, τον θεωρούμε δεδομένο και ακόμα και με τον τρόπο μας το διώχνουμε. Αν δε νοιάζεται πάλι δυσανασχετούμε και τον κατηγορούμε ως αδιάφορο. Από την ώριμη στην ανώριμη αγάπη μια αχαριστία δρόμος…μη νομίζετε!

της Άννα Μουσογιάννη